Η νύχτα σύγχυσης των Κόρε.Ύδρο. κράτησε μια ολόκληρη ζωή

Η pop μουσική ορίζεται μέσα από τις ιστορίες που γεννούν οι καλλιτέχνες που την δημιουργούν. Οι Oasis εκτόξευσαν τον μύθο τους, ως η ‘αλήτικη’ εκδοχή της brit pop, η απάντηση στο ραφιναρισμένο ήχο των Blur και κάθε συγκροτήματος που γεννήθηκε μέσα από μαθητές που άπλωναν στα παρτέρια του Islington τις κασέτες του ‘Sergeant Pepper’s’ των Beatles μαζί με το ‘Aladdin Sane’ του David Bowie και πατούσαν Play στο Walkman, ενώ η δασκάλα παρέδιδε Civil War History. Στην πραγματικότητα, ο Damon Albarn των Blur και ο Noel Gallagher των Oasis διατηρούν μέχρι σήμερα φιλική σχέση και οι δυο μπάντες ποτέ δεν έκρυψαν την μεταξύ τους αλληλοεκτίμηση. Γιατί όμως να αφήσεις την αλήθεια να χαλάσει μια όμορφη ιστορία; Στις ιστορίες που περιέχονται στα τραγούδια του Π.Ε Δημητριάδη είτε με τους Κόρε.Ύδρο. είτε με τα Παιδιά της Παλαιότητας του οι προσωπικές του αλήθειες κρύβονται σε πρόσωπα. Γίνονται Χριστίνες και Αναστασίες, προσωπογραφίες από καρδιές φανταχτερές που αποκλείεται να μην έζησαν ποτέ. Οι ζωές των χαρακτήρων μοιάζουν με μυθιστορήματα και ταυτόχρονα είναι τόσο απλές, που μπορείς να τις αγγίξεις. Ο Παπανδρέου και η μεταπολίτευση και το MTV, ο Johnny Cash και ο Bob Dylan και δεκάδες ακόμα ονόματα και έννοιες συνθέτουν σαν κατακερματισμένοι αστερισμοί το αναλλοίωτο Τώρα που όλους μας έχει εκφράσει/επηρεάσει. Η ζωή δεν χρειάζεται κάποια μετά-ειρωνική ματιά για να συμπτυχθεί σε ιστορίες, μόνο την μοναχική ματιά και το χιούμορ κάποιου που θέλει να αντικαταστήσει την οθόνη του με μια ανθρώπινη επαφή. Τι είναι αυτό που έκανε την πρώτη μπάντα του Π.Ε Δημητριάδη, τους Κόρε Ύδρο, μοναδικούς και αξεπέραστους μέχρι σήμερα; Ο θρυλικός σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης, ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές τους, έχοντας χορέψει ζεϊμπέκικο υπό τους ήχους του ‘Χωρίς Επίκληση’, έχοντας συμπεριλάβει το κομμάτι αυτό στο σάουντρακ της ταινίας ‘Αισθηματίες’, είχε ορίσει την ειδοποιό διαφορά της μπάντας με οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα στην ελληνική ροκ μουσική: “…αυτά τα παιδιά είχαν τη διορατικότητα να καταλάβουν πως το σύμπαν μας αποτελείται από κατακερματισμένες εικόνες, ήχους και ιδέες. Είναι δηλαδή σαν ένα παζλ, σαν εκείνο που έλεγαν οι Στέρεο Νόβα ότι διαλύθηκε στον αέρα. Και νομίζω ότι ο Παντελής, ως ποιητής, προσπαθεί να ενώσει ξανά αυτά τα κομμάτια. Βεβαίως ποτέ ένα παζλ δεν το κάνεις το ίδιο κι εδώ βρίσκεται το ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο τώρα ζεϊμπέκικο, το ‘Χωρίς Επίκληση’, το έχω λατρέψει, γιατί φέρνει την αύρα των σκυλάδικων της επαρχίας, των μοναχικών ανδρών σε κωλόμπαρο λίγο πριν τους διώξει ο ιδιοκτήτης. Έχει μια αφόρητη μοναξιά· κι από την άλλη μια μεγάλη ζέση. Πράγματα που νομίζω μόνο άνθρωποι που δουλεύουν πάνω από κατακερματισμένους κόσμους μπορούν να συλλάβουν. Στεναχωρήθηκα που διαλύθηκαν.”(oneman.gr)